Το λιμάνι της Πάτρας στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα

Ο λιμένας της Πάτρας ήκμασε κυρίως λόγω του σταφιδεμπορίου και γενικότερα λόγω του εισαγωγικού και εξαγωγικού του εμπορίου. Τα πλοία που προσάραζαν στο λιμάνι της Πάτρας φόρτωναν κυρίως σιτάρι, ελαιόλαδο και σταφίδα μεταφέροντας τα στην Τεργέστη και σε άλλες Ιταλικές πόλεις και από εκεί, μέσω χερσαίων περασμάτων, προς τις αγορές της Βόρειας Ευρώπης. Η νεότερη περίοδος του λιμανιού ξεκινάει το 1836 με τις πρώτες ενέργειες κατασκευής τεχνητού λιμένα, που αποφάσισε το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης. Το 1838 κατασκευάστηκε το πρώτο μέρος του ξύλινου μόλου μήκους 35 μ., ενώ δύο χρόνια αργότερα επεκτάθηκε κατά 20 μ., χωρίς όμως να ικανοποιεί τις ανάγκες της ναυσιπλοΐας. Παρά την από τότε υπόδειξη της αναγκαιότητας κατασκευής του Φάρου, αυτός θα γίνει μετά από 17 χρόνια (1858). Τα λιμενικά έργα συνεχίστηκαν και τη δεκαετία του 1850, αλλά ήταν αναποτελεσματικά λόγω του μικρού βάθους της θάλασσας όπου δεν επέτρεπε την προσέγγιση μεγάλων ιστιοφόρων. Το 1880 ξεκίνησε η κατασκευή τεχνητού λιμένα από Γάλλους μηχανικούς, ο οποίος ολοκληρώθηκε το 1889. Το λιμάνι μέχρι το 1927 παρέμεινε χωρίς κρηπιδώματα και με πολλά προβλήματα. Το 1930 ανατέθηκε σε τεχνική εταιρεία κατασκευών η εκτέλεση λιμενικών έργων και στη συνέχεια της δεκαετίας του 1930 όλη η παραλιακή ζώνη μεταβλήθηκε σε ένα απέραντο πολυάνθρωπο εργοτάξιο. 

Εικονιζόμενη φωτογραφία: Άποψη του λιμανιού της Πάτρας το 1900. ©Μουσείο Φωτογραφίας ''Χρήστος Καλεμκερής'' Δήμου Καλαμαριάς.