Πρόσφυγες από το Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης

Ο οικισμός Μεγάλο Ζαλούφι εδράζεται 35 χλμ. νοτιοανατολικά της Αδριανουπόλεως και 15 χλμ. από την Μακρά Γέφυρα (Ουζούν Κιοπριού). Στις αρχές του 20ου αι. υπάγονταν διοικητικά στο Βιλαέτι και Σαντζάκι Αδριανουπόλεως, ενώ εκκλησιαστικά υπάγονταν στη Μητρόπολη Διδυμοτείχου. Οι Ζαλουφιώτες ήταν ιδιοκτήτες πολλών εμπορικών καταστημάτων, ενώ στο χωριό υπήρχαν επίσης δυο νερόμυλοι. δυο ανεμόμυλοι και ένας πετρελαιοκίνητος αλευρόμυλος. Στο χωριό λειτουργούσαν ακόμα δυο Δημοτικά σχολεία, ένα Αρρεναγωγείο, ένα Θηλέων, καθώς και ναός του Αγίου Ιωάννη. Τον Οκτώβριο του 1912 το Ζαλούφι καταλαμβάνεται από βουλγάρικα στρατεύματα και τον Ιούλιο του 1913 ανακαταλαμβάνεται από τους Τούρκους που προχώρησαν σε λεηλασίες. Πολλοί από τους κατοίκους του αναγκάστηκαν να διαφύγουν και να βρουν καταφύγιο στο Μικρό Μοναστήρι, στο Τσεκούρκι, στο Καβακλί αλλά και στο Διδυμότειχο, Σουφλί, Αλεξανδρούπολη και στις περιοχές Δράμας, Σερρών, Σιδηροκάστρου και Θεσσαλονίκης. Στο Ζαλούφι παρέμειναν μόνο 250 οικογένειες. Με την Ελληνική Διοίκηση του 1920 οι κάτοικοι επέστρεψαν. Εντέλει μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923 οι κάτοικοι εγκαταστάθηκαν στα Δίκαια, στην Καβύλη, τον Σάκκο, την Κλεισώ και το Νέο Χειμώνιο του βορείου Έβρου, καθώς και στη Μακεδονία και ειδικά στα χωριά των Σερρών Νεοχώρι, Παραλύμνειο, Νέα Πέτρα και Θόλος αλλά και στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης.

Εικονιζόμενη φωτογραφία: Αδερφές Τριανταφυλλιά και Φούλα Μητολίδου με παραδοσιακές φορεσιές (τσουκμάνια) από το Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης. ©Λαογραφικός Σύλλογος Καλοχωριτών Ανατολικής και Βόρειας Θράκης "Κασκάρκα".